به گزارش مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، دکتر خسرو باقری، استاد و نظریه‌پرداز رشته فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی دانشگاه تهران در این جلسه به مطرح شدن اصطلاح "هوش مصنوعی" برای اولین بار در سال ۱۹۵۶ توسط جان مک کارتی در کنفرانس Dartmouth اشاره کرد و گفت: هوش مصنوعی را به دشواری می‌توان به خوبی تعریف کرد؛ به عبارتی هوش مصنوعی به نحو مبهمی جایگزینی هوش آدمی است که از ایده‌های این طرح می‌باشد.

باقری در ادامه بیان کرد: هوش مصنوعی به سیستم‌هایی گفته می‌شود که می‌توانند واکنش‌هایی تقریباً مشابه با رفتارهای هوشمندانه انسان را از جمله درک شرایط پیچیده، شبیه‌سازی فرایندهای تفکری و شیوه‌های استدلالی انسانی و پاسخ صحیح و موفق؛ یادگیری و توانایی کسب دانش و استدلال برای حل مسائل را داشته باشند.

وی در ادامه تصریح کرد: اکثریت نوشته‌ها و مقالات مربوط به هوش مصنوعی، این هوش را به عنوان "دانش شناخت و طراحی عامل‌های هوشمند" تعریف کرده‌اند.

باقری درباره ماهیت و چیستی هوش مصنوعی؛ خاطرنشان کرد: این هوش ترکیبی از فلسفه، علم تجربی و مهندسی است؛ به صورتی‌که مسائلی چون چیستی ذهن و آینده انسان به فلسفه؛ مسائلی مانند روانشناسی و فرآیندهای شناختی ذهن به علم تجربی و تکنیکی بودن آن به بخش مهندسی مربوط می‌شوند.

وی در پایان، ضمن اشاره به همه ابعاد هوش مصنوعی، اظهار داشت: بعد فلسفی هوش مصنوعی می‌تواند بر فلسفه تعلیم و تربیت مؤثر باشد؛ بُعد انسان‌شناختی نیز در تقابل با تفکیک سوژه/ ابژه مدرن انسان است. بُعد فلسفی اخلاقی نیز خود شامل اخلاق ماشین؛ حقوق ماشین و اخلاق داده‌ها می‌باشد.